777 Nobyembre 17, 2007

I’m not real familiar with tagging, but I was tagged by Glitch (http://myglitch.wordpress.com/2007/11/09/7-glitch/) . I hope I did this right (“,).

Here are the rules:

• Mention the person who tagged you and create a link back to them.
• Pick other bloggers you like to know better.
• Let them know you’ve tagged them by leaving a comment on their blog.
• And don’t forget to give them the rules.

Things about me that are related to the number 7:

1. I’ve been with the same man for 7 years now. His first name has 7 letters.

2. My 7 favorite movies are: Silence of the Lambs, Men of Honor, While You Were Sleeping, The Saint, The Green Mile, Sleeping with the Enemy, The Notebook.

3. I was 7 years old when I moved to Manila from Legaspi, Bicol.

4. I lived in Las Vegas for 7 years. Now, I live in a city that has 7 letters.

5. I take Vit. C- 500mg 7 days a week.

6. 7 belongings I love to use: cellphone, laptop, flat iron, palm pilot, T.V. remote control, eyelash curler, crocs

7. One word that will describe me in 7 letters: makulit

Since idotmatrix (http://idotmatrix.wordpress.com/) got me started with blogging, I’m tagging her first.

Advertisements

It’s not you, it’s me Nobyembre 10, 2007

Paano mo nga ba masasabi sa dati mo ng mahal na ayaw mo na? “It’s not you, it’s me.” Nagamit nyo na ba yan? Some people have used this phrase before. Pero opposite minsan ang message na natatanggap ng other party. They start thinking na it’s them, and not you. In some cases, this might be true.

Mahirap ipaliwanag why and how things changed. Paano ka napunta sa decision na ayaw mo na? Anong nangyari? Bakit nga ba minsan nawawala ang “love” na sinasabi nila. Ibig sabihin ba nun there was never any love involved? Ganun ba talaga ang pag-ibig, naglalaho? Akala ko ba forever?

Kung tatanungin ka na ng partner mo kung anong nangyari. Anong isasagot mo? Alam mo ba kung anong nangyari? Saan ba nagsimula at paano nagsimula ang panlalamig na nararamdaman mo ngayon? Kung ikaw hindi mo masasagot, paano mo pa ipapaliwanag? Minsan naman, alam mo naman talaga ang sagot. Ayaw mo lang tanggapin na ganun ang nangyari.

Iniisip mo kung paano mo sisimulan ang usapan. Mas importante ata kung paano mo tatapusin. Kung pwede nga lang sabihing ayoko na sabay walk out. Kaso hindi, kailangan din kasi ng explanation. Pero kahit anong explanation naman ang gawin mo, hindi agad pumapasok sa utak ng kausap. Minsan kasi shocking sa iba. Samantalang yung iba nag-aabang na pala na magsalita ka.

May mga ganito rin kasi. Parehong nagtitiis at naghihintayan. Ayaw nilang maging responsible sa hiwalayan. Kaya kahit matagal ng gustong kumalas, tiyaga lang. O kaya naman gagawa ng kung anong kalokohan para magkaroon ng rason yung isa na humiwalay na.

Pero bakit mo pa dadagdagan ang sakit na idudulot mo? Mahirap na ngang makipaghiwalay dahil hindi mo na mahal. Huwag mo ng dagdagan ng kagaguhan. Kahit anong hinay ng pag-uusap, kapag hiwalayan ang topic, mahirap talaga.

Hindi naman kasi basta-basta lang ang pakikipagkalas. Pinagiisipan ng husto yan. Kapag napagisipan na, handa ka ba? Kaya mo na bang magsalita without choking? Kaya mo bang panindigan ang magiging desisyon mo? At kapag nasabi mo na, baka naman bawiin mo kinabukasan? Abah eh magisip-isip ka. Siguraduhin mong ito nga ang gusto mo.

Hay buhay! Nobyembre 5, 2007

Once upon a time may kakwentuhan ako. Napag-usapan namin ang buhay-buhay. Dumating sa punto na itinanong ko sa kanya “Hindi ka ba minsan nalulungkot?”. Natanong ko to dahil ang kausap ko ay single and still mingling. Medyo nagulat ako sa sinagot nya “It’s lonelier if you’re with someone you don’t love.” 

Nagulat ako hindi dahil sa mali ang sinabi nya. Sa katunayan, totoo yun. Nung sinabi nya yun, medyo napatigil ako. I never expected to hear those words. I guess in the back of my mind i’ve had the same thought.

Minsan dumadating sa punto ng ibang tao na kailangan nilang pumili. Kesyo tumatanda na, pressure ng mga magulang o ano pa mang dahilan. Ano ang pipiliin mo? Magkaroon ng kasama sa buhay kahit hindi mo naman talaga gusto o mahal yung tao O maging single forever? Alin ang mas kaya mong tiisin?

Lahat tayo may kanya-kanyang kwento. Meron sa atin na gustong magkaroon ng pamilya. Ilang anak? Depende na yun. Meron namang iba na wala talagang balak magkaanak. Meron namang iba na may anak na nga, pero iba na ang relasyon sa tatay ng bata o mga bata. Yung iba naman, nagpapasya na magkaanak kahit sino na lang ang tatay. O kaya naman, wala pang anak pero iba na ang lagay ng relationship.

May mga tao namang natatakot na pakawalan ang kung ano mang mayroon sila ngayon; kahit alam nila sa puso nila na hindi sila masaya. Takot na baka mas pangit ang kalalabasan ng buhay nila. Takot na baka mali ang maging desisyon. Takot na baka kung ano ang sabihin ng ibang tao. Takot na baka magkaroon ng pagbabago ang buhay nila, dahil nasanay na sila sa araw-araw na routine. Takot dahil hindi alam kung paano magsisimulang muli. Takot dahil hindi pa handang sagutin ang mga sariling pangangailangan. Takot dahil ayaw makasakit. Takot dahil ayaw ng nag-iisa sa buhay.

May iba namang pilit naghahanap ng makakasama sa buhay. Date here, date there. Kahit sino sige. Malay mo sya na nga* Dahil sa kagustuhang magkapamilya. Dahil sa kagustuhang masunod ang mga kapritso o kaartehan sa buhay. Dahil sa gustong magkaroon ng kasama habang tumatanda. Kahit sino ok lang?

At meron namang iba sa atin na tatandang binata o dalaga. Hindi dahil sa walang mahanap, kundi dahil hindi raw naghahanap. Ang dahilan? Sakit lang daw sa ulo. Magastos. Madrama. Gusto ng habambuhay na kalayaan. Ayaw ng minamanduhan. Hindi people person. Etc.

Buhay nga naman. Ang hirap uriratin minsan. Kanya-kanyang disenyo, kanya-kanyang diskarte, kanya-kanyang kwento.